Donderslag bij heldere hemel.

Nooit eerder was er iets erg schokkends gebeurd in haar 36 jarige leven. Een beschermde jeugd had haar behoed voor tegenslagen en haar scholen doorliep ze zonder slag of stoot. Ze vindt het best jammer dat ze haar vroeg gestorven grootouders nooit heeft gekend, maar haar ouders leven allebei nog en verkeren in uitstekende gezondheid. Ze geniet er telkens weer van als ze van hun zoveelste lange reis terugkomen en vertellen wat ze daar nu allemaal weer gezien en beleefd hebben.

Ans is  ruim 9 jaar gelukkig getrouwd met haar eerste vriendje Johan en ook zij hebben het altijd goed gehad samen. Ieder heeft z’n eigen liefhebberijen, terwijl er ook voldoende gezamenlijke bezigheden plaatsvinden. Els, de jongste zus van Ans, woont aan de overkant van de straat en vindt het leuk om zo nu en dan op de kinderen te passen. Hierdoor kunnen Ans en Johan iedere vrijdag heerlijk samen uit eten. Iedere week in een ander restaurant. Ze lachen veel samen, want ook aan humor ontbreekt het ze niet.

Hun twee gezonde kinderen, een jongen en een meisje van 5 en 8 jaar, groeien als kool en doen het in alles goed.

Dansen is Ans haar lust en haar leven en daarvoor is ze twee keer per week in de dansschool te vinden. Daarbij is ze nog lid van de tennisclub en heeft een baantje voor twee middagen in de week, in een kledingzaak. Moe wordt ze daar niet van, want ze doet het met bijzonder veel plezier en de werksfeer is prima.  Meer werken dan die twee middagen is ook niet nodig, want Johan heeft een zeer goed betaalde baan bij de gemeente. Het ontbreekt het altijd vrolijke en spontane gezin aan niets.

Twee weken geleden ving Ans in de supermarkt toevallig op dat bij Mary, haar alleenstaande buurvrouw waar ze twee tot drie keer in de week een koffie-uurtje mee heeft, MS is geconstateerd. “Bah, wat naar. Zo’n rotziekte. Nee, ik word er niet blij van als ik eraan denk.” Ze bedacht dat het beter zou zijn om een poosje op afstand te blijven. “Jammer van de gezellige uurtjes, maar het is beter als ik voorlopig maar even niet op de koffie ga. Ik laat haar wel even met rust totdat ze aan het idee gewend is.” Ans troostte zich met de gedachte dat ze het gelukkig druk heeft met de organisatie van de aankomende danswedstrijden, zodat ze zich tijdens de uurtjes die nu weg zouden vallen, toch niet zou hoeven te vervelen. Bovendien zou ze de komende maand achter elkaar een aantal kantinediensten op de tennisclub mee kunnen draaien.

Nee, Ans houdt niet van problemen en gaat er met een grote boog omheen, omdat ze vindt dat je zo veel mogelijk moet genieten van het leven!”

Toen, als donderslag bij heldere hemel, gebeurde er ineens iets vreselijks in het leven van Ans. Iets waar ze momenteel vreselijk van in de put zit en het allemaal niet meer ziet zitten. Haar hele leven ligt overhoop en al haar plannen zijn in duigen gevallen. “Ans is er behoorlijk depressief van,” vertelde Johan door de telefoon. “Ze stapte ‘s morgens naar buiten om gewoon iets in de kliko te gooien, toen ze ineens het afstapje miste en haar voet dubbel klapte. Ze gaf natuurlijk een gil en kort daarna werd haar voet al dikker. Ze was vreselijk geschrokken en ze kon bijna niet op die voet staan. Ze is toen naar de achterdeur van onze buurvrouw Mary gehinkt, waar ze heeft aangeklopt en om haar heeft geroepen. Maar op de een of andere manier waren daar de gordijnen nog dicht en deed ze niet open, terwijl het toch al bijna tien uur was. Ze moest toen helemaal naar haar zus aan de overkant van de straat hinken. Gelukkig deed zij wel open en konden ze naar de spoedeisende hulp in het ziekenhuis.”  

Ans blijkt haar enkelbanden verrekt te hebben, waardoor ze het een paar weken rustig aan zal moeten doen. Ze is er behoorlijk van ondersteboven en kan maar moeilijk accepteren dat juist haar dit nu moest overkomen. De dagen lijken een eeuwigheid te duren en ze vindt het leven momenteel erg zwaar.

De meesten zullen na dit verhaal wellicht al een mening hebben gevormd. Zoveel mensen, zoveel gedachten, zoveel gevoelens, zoveel meningen, etc. Als counsellor neem ik hiervan aanvankelijk afstand, om vanuit een niet-weten-houding behulpzaam te zijn, teneinde de cliënt een eigen beeld te laten vormen van zijn/haar eigen plaats in de wereld, zodat hij/zij met de verkregen inzichten zichzelf zo goed mogelijk uit een ongewenste positie kan werken.

Zowel Ans, Johan, Elly, als buurvrouw Mary zien de wereld vanuit hun eigen perspectief. Ze zijn gevormd door hun persoonlijke achtergrond, - levenswaarden, etc. Eigen karakter, waarnemingen, meningingen, hebben mede hun plaats in de 'wereld' bepaald. Zoals dat bij elk mens afzonderlijk gaat. Een counsellor is er voor een ieder van hen.